درباره خانواده‌ای است که در غیاب پدر مجبور به تغییر محل زندگی و تحمل دشواری‌های فقر می‌شوند. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: بچه‌های راه‌آهن، از اول بچه‌های راه‌آهن نبودند. حتی فکر نمی‌کنم که در مورد آن فکر می‌کردند یا چیز زیادی می‌دانستند. فقط این را می‌دانستند که راه‌آهن وسیله‌ای است برای رفتن به جاهای مختلف مثل نمایش شعبده‌بازیِ ماسکلین، فروشگاه‌های مواد غذایی، اجرای پانتومیم، باغ جانورشناسی یا سالن مدِ مادام توسو. آنها بچه‌هایی خیلی معمولی بودند که با پدر و مادرشان در یک خانه ویلایی در حومه شهر زندگی می‌کردند.