صد سال تنهایی یکی از جذاب‌ترین کتاب‌هایی است که بدون شک باید دو بار خوانده شود؛ زیرا به گونه‌ای نوشته شده که انگار دو نویسنده آن را نوشته‌اند. در خوانش اول با متنی رودرروییم که همه‌چیز آن رک و سرراست بیان شده؛ نویسنده‌ای به نام گابریل گارسیا مارکز تاریخ بنیان‌گذاری ماکوندو را با شیوه‌ی کتاب مقدس و مبالغه‌ای طنزگونه بیان می‌کند، آئورلیانو پسر خوزه آرکادیو پسر آئورلیانو پسر خوزه آرکادیو... . در خوانش دوم سرآغاز داستان در بخش‌های پایانی گفته می‌شود؛ می‌فهمیم که تاریخچه‌ی ماکوندو در کاغذهای جادویی ملکیادس کولی نوشته شده، که پیش از آن صد سال به‌عنوان یک فرد حاضر بوده و در صد سال بعدی به‌عنوان راوی همه‌چیز را بیان می‌کند. در این فاصله دو موضوع پیش می‌آید: کتاب از نو شروع شده اما این بار حوادث تاریخی در جریان با داستان‌های اسطوره‌ای تاریخی در هم پیوند خورده‌اند... بخشی از مقدمه‌ی کارلوس فوئنتس بر کتاب صد سال تنهایی