جابر به‌طرف حوضچه رفت. دنبالش رفتم. از کله‌شقی و قلدری‌اش خوشم آمد. برخلاف ما، به فکر فرار و نجات جانش نبود. کمی آب در دهانش قرقره کرد و تف کرد کنار حوضچه. نفسش را تازه کرد. کنارم نشست. «من متوجه شده‌ام، مشکل ما فقط حمودی نیست. مشکل، این روستا و این مقبره‌ی گوربه‌گورشده است. اگر حمودی نباشد، یک نفر دیگر پیدایش می‌شود و کار او را ادامه می‌دهد.» سپس با دستش بالای سرش را نشان داد. «تا وقتی مقبره‌ی ضحاک این بالاست، بساط کشت‌‌وکشتار هم برقرار است.»