"روی سکوی مقبره‌ی ضحاک دراز کشیده‌ام. دست و پایم را بسته‌اند. نمی‌توانم تکان بخورم. چند پیرمرد کنارم نشسته‌اند و با نگاهی محبت‌آمیز ولی ترسناک به من خیره شده‌اند. روبه‌رویم دو مار سیاه و گرسنه در هم می‌لولند. مردی با قیافه‌ای مهربان ولی مشمئزکننده رو به صورتم خم می‌شود. انگشت‌های کلفت و چروکیده‌اش را با دقت به جمجمه‌ام می‌کشد. سپس با تیغی تیز، استخوان سرم را برش می‌دهد. مغزم را درسته و سالم درمی‌آورد و جلوی مارهای سیاه می‌اندازد. مارها با ولع مغزم را می‌خورند. من از شدت درد به خودم می‌پیچم. پیرمردها به‌جای اینکه به کمک من بیایند، با خوشحالی مارها را تشویق می‌کنند..."