گزارشگر میکروفونی را جلوی مانی گرفت و گفت: «خودت را معرفی کن و بگو از کجا هستی؟»
مانی لحظه‌ای فکر کرد. بچه‌های ایران، هم‌کلاسی‌های تهرانی‌اش همین‌الان او را از تلویزیون می‌دیدند. باید حرفش را می‌زد. باید چیزی می‌گفت که دلش می‌خواست به‌جای خودش و به‌جای پدرش بگوید. "من از ناحیه‌ی گل حرف می‌زنم. پدرم محیطبان سیاهکل است و سیاهکل جنگلی است که سبب می‌شود ایران نفس بکشد. پدرم محافظ نفس‌های سنگین زمین بود. اگر زمین نفس نکشد همه چیز سیاه خواهد شد. محیطبان یعنی محافظ زمین و هرآنچه روی زمین است. اگر همه‌ی جانداران شکار شوند، اگر جنگل‌ نابود شود، ریه‌های زمین نابود می‌شوند. اگر زمین نفس نکشد، هوایی برای نفس‌کشیدن نخواهیم داشت و ما هم نابود خواهیم شد."
«من از ناحیه‌ی گل حرف می‌زنم.»
بارهاوبارها از مردم سیاهکل شنیده بود ناحیه‌ی گل، و حالا خودش گفته بود و می‌بالید که چنین گفته بود، 
"پدرم نگهبان ناحیه‌ی گل..."