صد سال تنهایی یکی از جذاب ترین کتاب هایی است که بدون شک باید دو بار خوانده شود؛ زیرا به گونه ای نوشته شده که انگار دو نویسنده آن را نوشته اند. در خوانش اول با متنی رودرروییم که همه چیز آن رک و سرراست بیان شده؛ نویسنده ای به نام گابریل گارسیا مارکز تاریخ بنیان گذاری ماکوندو را با شیوه ی کتاب مقدس و مبالغه ای طنزگونه بیان می کند، آئورلیانو پسر خوزه آرکادیو پسر آئورلیانو پسر خوزه آرکادیو... . در خوانش دوم سرآغاز داستان در بخش های پایانی گفته می شود؛ می فهمیم که تاریخچه ی ماکوندو در کاغذهای جادویی ملکیادس کولی نوشته شده، که پیش از آن صد سال به عنوان یک فرد حاضر بوده و در صد سال بعدی به عنوان راوی همه چیز را بیان می کند. در این فاصله دو موضوع پیش می آید: کتاب از نو شروع شده اما این بار حوادث تاریخی در جریان با داستان های اسطوره ای تاریخی در هم پیوند خورده اند... بخشی از مقدمه ی کارلوس فوئنتس بر کتاب صد سال تنهایی
امتیاز 0 نفر
برای ثبت نظر، ابتدا وارد حساب کاربری خود شوید.